کای کمینه بخششت ملک جهان    

من چه گو یم چون تو می دانی نهان

ای همیشه حاجت ما را پنا ه        

بار   دیگر ما   غلط کردیم   راه

لیک گفتی : گر چه می دانم سرت     

فاش گو اند ر دعا بر ظا هرت

اشک دیده ست از فراق تو دوان

آ ه آ ه است از میان جان روان

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو    

بر سر ما گستران آن سایه   تو

طفل با دایه نه استیزد ، ولیک

گرید او ، گر چه نه بد داند نه نیک

ما چو چنگیم  و تو زخمه می زنی     

زاری از ما نه   تو زاری می کنی

ما چو نائیم و نوا در ما ز تو ست

ما چو کوهیم و صدا در ما زتوست

ما چو شطرنجیم اندر برد و مات    

بردو مات ما ز تو ست ای خوش صفات

ما که باشیم ای تو ما را جان و جان    

تا که ما باشیم با تو در میا ن    ؟

ما عدم ها ئیم و هستی ها ی ما     

تو وجود    مطلقی     فانی     نما

صد هزاران دا م ودانه ست ای خدا

ما چو مر غان حر یص بینو ا

دم به دم ما بسته دام   نو یم

هر یکی گر با ز و سیمر غی شویم

می رها نی هر دمی ما را و باز

سو ی   دامی می رو یم ای بی نیاز

گر هزاران   دام با شد د ر   قد م                  

چو ن تو با ما یی نبا شد هیچ غم

چو ن عنا یا تت   بو د   با ما مقیم                

کی بو د بیمی از آن دزد   لئیم